Κυνηγώντας μια σκιά….
Κάθισα στην άκρη του κρεβατιού μου απέναντι από τον καθρέφτη, και άρχισα να βουρτσίζω τα μαλλιά μου που ήταν ακόμα νοτισμένα από το μπάνιο. Έκλεισα τα μάτια και άρχισα να ανασαίνω ρυθμικά ακολουθώντας την κίνηση των βουρτσιών.
Τον άκουσα να περνά πίσω από την πλάτη μου σαν παγωμένος αέρας , σαν φάντασμα.
Και τότε θυμήθηκα εκείνες τις ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου για τις ψυχές που δεν μπορούσαν να ησυχάσουν , να γαληνέψουν και γυρνούσαν δυστυχισμένες στα ίδια μέρη ξανά και ξανά στοιχειώνοντάς τα .
” Έτσι και εσύ γυρνάς, αμίλητος , σιωπηλός στο σπίτι μας. Πάνε μέρες που πας και έρχεσαι διαλαλώντας την απουσία σου .Την διαλαλείς και την επιβάλλεις” .
Άνοιξα τα μάτια και έβγαλα όλο τον αέρα που είχα μέσα μου. Κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη. Τίποτε δεν θύμιζε εκείνη την χαρούμενη και ανέμελη νεαρή κοπέλα που χαμογελούσε με όλους και όλα , όταν την είχες αγκαλιά.
Τη θέση της έχει πάρει μια άλλη , με αποστεωμένο πρόσωπο και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.
Έκλεισα ξανά τα μάτια σε μια προσπάθεια να σταματήσω τα δάκρυα που απειλούσαν να ξεσπάσουν ορμητικά.
«Κανένας και τίποτε δεν σε αγγίζει και εσύ τίποτε δεν αγγίζεις. Με τίποτε δεν ασχολείσαι . Όσο για εμένα …εμένα με έχεις καταργήσει από καιρό. Με διέγραψες σαν να ήμουν μια ασήμαντη λέξη , ένα λάθος πάνω στο λευκό χαρτί της ζωής σου που έπρεπε να σβηστεί.
Προσπάθησα , αλήθεια προσπάθησα όλο αυτό το διάστημα να σε πλησιάσω αλλά μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην θέλουν να σωθούν ή μπορεί εσύ να μην είσαι η σωτηρία τους , παρόλο που θέλεις να το πιστέψεις απελπισμένα» .
Άφησα το κορμί μου να πέσει άδειο πάνω στο κρεβάτι , μαζεύοντας το σώμα μου σε εμβρυακή στάση και βούλιαξα το πρόσωπο μου μέσα στο πουπουλένιο μαξιλάρι.
Ξύπνησα τρομαγμένη . Αχ όνειρο ήταν , ένα απαίσιο τρομακτικό όνειρο. Ένας εφιάλτης. Ένα κακό όνειρο μόνο. Ψάχνω με το χέρι μου το κορμί σου δίπλα μου…
Όνειρο ήταν;
Τον άκουσα να περνά πίσω από την πλάτη μου σαν παγωμένος αέρας , σαν φάντασμα.
Και τότε θυμήθηκα εκείνες τις ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου για τις ψυχές που δεν μπορούσαν να ησυχάσουν , να γαληνέψουν και γυρνούσαν δυστυχισμένες στα ίδια μέρη ξανά και ξανά στοιχειώνοντάς τα .
” Έτσι και εσύ γυρνάς, αμίλητος , σιωπηλός στο σπίτι μας. Πάνε μέρες που πας και έρχεσαι διαλαλώντας την απουσία σου .Την διαλαλείς και την επιβάλλεις” .
Άνοιξα τα μάτια και έβγαλα όλο τον αέρα που είχα μέσα μου. Κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη. Τίποτε δεν θύμιζε εκείνη την χαρούμενη και ανέμελη νεαρή κοπέλα που χαμογελούσε με όλους και όλα , όταν την είχες αγκαλιά.
Τη θέση της έχει πάρει μια άλλη , με αποστεωμένο πρόσωπο και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.
Έκλεισα ξανά τα μάτια σε μια προσπάθεια να σταματήσω τα δάκρυα που απειλούσαν να ξεσπάσουν ορμητικά.
«Κανένας και τίποτε δεν σε αγγίζει και εσύ τίποτε δεν αγγίζεις. Με τίποτε δεν ασχολείσαι . Όσο για εμένα …εμένα με έχεις καταργήσει από καιρό. Με διέγραψες σαν να ήμουν μια ασήμαντη λέξη , ένα λάθος πάνω στο λευκό χαρτί της ζωής σου που έπρεπε να σβηστεί.
Προσπάθησα , αλήθεια προσπάθησα όλο αυτό το διάστημα να σε πλησιάσω αλλά μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην θέλουν να σωθούν ή μπορεί εσύ να μην είσαι η σωτηρία τους , παρόλο που θέλεις να το πιστέψεις απελπισμένα» .
Άφησα το κορμί μου να πέσει άδειο πάνω στο κρεβάτι , μαζεύοντας το σώμα μου σε εμβρυακή στάση και βούλιαξα το πρόσωπο μου μέσα στο πουπουλένιο μαξιλάρι.
Ξύπνησα τρομαγμένη . Αχ όνειρο ήταν , ένα απαίσιο τρομακτικό όνειρο. Ένας εφιάλτης. Ένα κακό όνειρο μόνο. Ψάχνω με το χέρι μου το κορμί σου δίπλα μου…
Όνειρο ήταν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου