ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ
‘Oλα τα πρωινά ήταν ίδια στη μικρή λίμνη μέσα στο δάσος. Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου ξαφνικά όλα τα μικρά πλασματάκια ξυπνούσαν και γέμιζαν με τις φωνές τους το τοπίο. Κάτω από έναν μικρό θάμνο, δίπλα στο γαλάζιο νερό της λίμνης, κοιμόταν συχνά μια μικρή νεράιδα…ήταν μικροσκοπική με χρωματιστά φτερά και φορούσε πάντα το αγαπημένο της φόρεμα κόκκινο με λευκές μικρές κουκίδες. Εκεί, κάτω από το θάμνο μπορούσε κανείς μετά βίας να ξεχωρίσει το μικροσκοπικό κεφαλάκι της Fidget, όταν κοιμόταν στην αγαπημένη της κρυψώνα. Δεν της άρεσε να κοιμάται μαζί με την οικογένεια της προτιμούσε την ηρεμία, άλλωστε η οικογένεια Rainbowglow ήταν από τις πιο σημαντικές οικογένειες στο δάσος. Στο σπίτι πάνω στο μεγάλο δέντρο όπου ζούσε μπορούσε να αντικρίσει κανείς όλα της τα αδέρφια που και αυτά είχαν φτιάξει δική τους οικογένεια αλλά λόγω της παράδοσης των ξωτικών θα έπρεπε να μένουν όλοι μαζί για να αντιμετωπίζουν το κίνδυνο που παραμόνευε σε κάθε γωνία. Η Fidget όμως ποτέ δεν το κατάλαβε αυτό, «Ποιος κίνδυνος;» σκεφτόταν συχνά. « Μπα! Αυτά είναι παραμύθια για τα μικρά ξωτικά που δεν κάθονται ήσυχα και συνέχεια πηδάνε από κλαδί σε κλαδί και από νούφαρο σε νούφαρο». Έτσι κάθε βράδυ ξεγλιστρούσε από το κλαδάκι της και κατέβαινε στον θάμνο. Μέσα στο σκοτάδι και την ηρεμία ξάπλωνε στο δροσερό χορτάρι και κοιτούσε τα αστέρια. Ήθελε πολύ κάποτε να αποκτήσει το δικό της αστέρι εκεί ψηλά. ’λλα αν και με τα φτερά της πετούσε πολύ γρήγορα ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει εκεί στον μαύρο ουρανό με τα μικρά φωτάκια. Συχνά ανάμεσα στις σκέψεις της αυτές την έπαιρνε ο ύπνος. Ευτυχώς ποτέ κανείς δεν την ενοχλούσε, μόνο όταν ο ήλιος χάιδευε το πρόσωπο της με τις ακτίνες του καταλάβαινε πως έπρεπε να αφήσει το καταφύγιο της. Ποτέ δεν μπόρεσε να αντέξει το φως του ήλιου γι’αυτό την έβλεπε κανείς να κάθεται πάντα στο φως του απόλυτου φεγγαριού, στην πανσέληνο. Μόνο τότε δεν κατσούφιαζε τα μάτια της…Όμως το στρόγγυλο φεγγάρι θα αργούσε να φανεί και πάλι, θα πρεπε να περιμένει 28 ημέρες! Αυτά τα πρωινά πετούσε μέχρι το δέντρο και πήγαινε κατευθείαν στην μαμά της, ήξερε πως έπρεπε να την βοηθήσει να καθαρίσουν το κλαδί που γέμιζε μικρά ζωύφια και σκόνη από τον άνεμο που συχνά φυσούσε. Κάποια άλλα πρωινά κρατούσε τα μικρά της ανίψια, δεν είχε πολύ που είχαν γεννηθεί, ούτε που γνώριζαν καλά καλά να κουνάνε τα φτεράκια τους. Δεν την ενοχλούσε καθόλου που περνούσε την ώρα της με τα μικρά άλλωστε της άρεσε να τους μαθαίνει νέα πράγματα, σε ποιο φύλλο θα κάνουν την καλύτερη τσουλήθρα, πιο νούφαρο έχει την καλύτερη θέα και πώς να πετάνε ψηλά μέχρι τα πρώτα σύννεφα. Τα μικρά ήταν ξετρελαμένα μαζί της. Συχνά η Fidget παρατηρούσε τον μικρό της ανιψιό. Είχε πάντα κάτι ξεχωριστό, το ένα του φτεράκι ήταν πιο μικρό από το άλλο και έτσι δεν μπορούσε να πετάξει με άνεση. Το βράδυ που είχε γεννηθεί η Fidget είχε ακούσει κρυφά τους γονείς της να μιλούν με τον μάγο του δάσους. « Ο μικρός ανήκει στους εκλεκτούς» είπε ο γέρο-μάγος « Η προφητεία το λέει καθαρά: σημάδι θα φέρει για να τον αναγνωρίσετε και θα είναι ο αρχηγός των ξωτικών». «Λες;» σκέφτηκε. Χρόνια τώρα περίμεναν να γεννηθεί ο επόμενος αρχηγός μια και ο Bracken Elffly είχε πια γεράσει ούτε που άκουγε καλά καλά. Η αλήθεια είναι πως ο μικρός ήταν διαφορετικός, ποτέ κάποιος στην οικογένεια δεν είχε τόσο φωτεινή αύρα όσο αυτόν. «Είναι πραγματικά υπέροχο» σκέφτηκε η Fidget. Όταν έφτανε το μεσημέρι τα μικρά πήγαιναν για ύπνο έτσι ξέκλεβε χρόνο και ανέβαινε στο αγαπημένο της σύννεφο…. «Είναι ωραία εδώ πάνω! Τι λες Gossamer ..» έλεγε συχνά στην φίλη της. Το σύννεφο ήταν το σημείο συνάντησης τους. Από εκεί πάνω μπορούσαν να δουν όλα τα πλάσματα του δάσους. Όταν δεν είχε φασαρία από τα πουλιά που πετούσαν εκεί συνήθιζαν να ονειρεύονται πως θα ήταν η ζωή πάνω στα αστέρια πέρα από το δάσος και τους κανόνες του. Ο μύθος έλεγε πως μια πολύ όμορφη νεράιδα κατάφερε να φτάσει στα αστέρια και να βρει κάτι πραγματικό μαγικό εκεί, τόσο που ποτέ ξανά δεν την είδαν στο δάσος. « Αν κοιτάξεις τα αστέρια το βράδυ της πανσελήνου θα την δεις!» είπε η Gossamer.. «Σαχλαμάρες! εγώ τόσα βράδια έχω περάσει στο θάμνο κοιτώντας την πανσέληνο δεν την βλέπω» απάντησε με παράπονο η Fidget.. « γιατί δεν βλέπεις καθαρά, πρέπει να πας πιο κοντά στα αστέρια Fidget». Κάθε ημέρα η ίδια συζήτηση, τόσο που η Fidget άρχισε να πιστεύει πως ποτέ δεν υπήρξε αυτή η νεράιδα τελικά… Μετά από τις συζητήσεις της άρεσε να μένει μόνη και να ψάχνει την λύση. « Πως θα φτάσω πιο κοντά στα αστέρια; Η κορυφή του δέντρου..» σκέφτηκε και τίναξε γρήγορα τα φτερά της. Στο δάσος υπήρχε ένα πολύ ψηλό και γέρικο δέντρο και δεν επιτρεπόταν στις μικρές νεράιδες να ανέβουν εκεί « Γιατί όμως;» αναρωτήθηκε.. «Θα πάω, δεν φοβάμαι αυτά είναι όλα ψέματα των μεγάλων» έλεγε συνέχεια στον εαυτό της. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία άρχισε να ανεβαίνει ένα ένα τα κλαδιά…Σύντομα στεκόταν στην κορυφή του δέντρου. « Είναι πιο ωραία και από το σύννεφο εδώ!» «Μα τι γίνεται; Τι είναι όλα αυτά τα μικρά πλάσματα που ζουν εκεί πέρα;». Πέταξε και βρέθηκε στην άλλη πλευρά του δάσους. Κάτω στο γρασίδι υπήρχαν πολλά ξωτικά που φώναζαν και έπαιζαν μεταξύ τους. Όλα φαίνονταν τόσο χαρούμενα. «Μα δεν είναι δυνατόν αυτά τα πλάσματα λάμπουν όπως τα αστέρια του ουρανού! Τι έχουν πάθει;» δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση της και ένιωσε κάποιον να της αγγίζει τα φτερά.. «Ε! Τι κάνεις εκεί;» αναφώνησε η Fidget « Τίποτα θαύμαζα αυτά τα πολύχρωμα πράγματα που έχεις κολλημένα στην πλάτη σου. Δεν πέφτουν; Είναι πάντα εκεί;».Τι ενοχλητικός τύπος σκέφτηκε. « Δεν είναι πράγματα! Τα λένε φτερά και μην τα πειράζεις.» «Α! δεν σε έχω δει ξανά, μένεις στην βόρεια πλευρά του δάσους;» είπε το ξωτικό. «Πολλά δεν ρωτάς;» δεν της άρεσε να της κάνουν ερωτήσεις αλλά τώρα ήταν αναγκασμένη να απαντήσει, αυτό το πλάσμα μπορεί να της έκανε κακό. ’σε που δεν μπορούσε να τον κοιτάξει καλά. Αυτή η λάμψη ενοχλούσε τα μάτια της όπως και ο ήλιος. «Είσαι παράξενος! Το ξέρεις;» «Είμαι ξωτικό όπως εσύ μόνο που μένω ψηλά στον ουρανό τα βράδια σε ένα αστέρι και πρέπει να φωτίζω για να βλέπω αλλά και να με βλέπουν. Είναι πολύ σκοτεινά εκεί πάνω ξέρεις». Μα τι έλεγε; Έμενε σε ένα αστέρι! Η Fidget δεν πίστευε στα αυτιά της. «Ξέρεις έχω έναν ανιψιό που φωτίζει όπως εσύ αλλά είναι μικρούλης τώρα. Για στάσου! Αυτός δεν μένει σε αστέρι όμως.» του είπε. « Θα με πας να τον δω;» είπε το ξωτικό. «Μα δεν ξέρω καν πως σε λένε. Κι αν είσαι επικίνδυνος;».Το ξωτικό ξέσπασε σε γέλια… «Ω! δεν έπρεπε να σου μιλήσω από την αρχή.» είπε η Fidget και άρχισε να φεύγει πίσω στο μεγάλο δέντρο. «Στάσου με λένε Hex μην τρέχεις!».Μετά από λίγο βρέθηκαν και οι δυο στην κορυφή του δέντρου. « Είναι πολύ ωραία εδώ…..μα, δεν μου είπες το όνομα σου» .« Fidget…με λένε Fidget» είπε και εξαφανίστηκε. Ο Hex δεν μπορούσε να την αφήσει έτσι, ήταν η ωραιότερη νεράιδα που είχε δει ποτέ. Έπρεπε να την βρει, ίσως χρειαζόταν να πάει στην δική της πλευρά του δάσους. Μετά από πολλή σκέψη και αφού είχαν ήδη περάσει πολλές νύχτες ο Hex αποφάσισε να σκαρφαλώσει το γέρικο δέντρο. Βρέθηκε στην βόρεια πλευρά του δάσους….όλα ήταν διαφορετικά εδώ. Η λίμνη φάνταζε υπέροχη και να…το αστέρι, το σπίτι του καθρεπτιζόταν σε αυτή καθαρά…ξαφνικά άκουσε μια φωνή « Σιγά μην μένει σε αστέρι! Αφού τα αστέρια είναι μακριά από εδώ». Ήταν η Fidget, επιτέλους την είχε βρει. Και ήταν όμορφη, πολύ όμορφη. Το ολοστρόγγυλο φεγγάρι φώτιζε τα πολύχρωμα φτερά της… « Νόμιζα πως δεν θα σε ξαναδώ» της είπε. « Τι κάνεις εδώ; Σε είδε κανείς;» είπε η Fidget και πετάχτηκε από το θάμνο όπου ξάπλωνε. « Ηρέμησε λίγο! Πάντα έτσι νευρική είσαι; Και εγώ που έκανα τόσο δρόμο για να έρθω να σε βρω.» Είχε δίκιο, ήταν πολύ νευρική γιατί κατά βάθος ποτέ δεν έπαψε να τον σκέφτεται…τον έψαχνε στα αστέρια εκεί ψηλά. Εκείνο το βράδυ όπως και τα επόμενα που ήρθαν η Fidget και ο Hex τα περνούσαν παρέα. Ώρες ολόκληρες συζητούσαν και γελούσαν, είχαν να μάθουν πολλά ο ένας για τον άλλον. Είχε φτάσει ο καιρός για την νέα πανσέληνο, το φεγγάρι ήταν και πάλι εκεί, όπως και ο Hex με την Fidget. «Σήμερα είσαι διαφορετικός γιατί;» τον ρώτησε «Να σκεφτόμουν…» είπε ο Hex αλλά δίστασε « Τόσο καιρό μένουμε εδώ στο δάσος, μήπως θα ήθελες να έρθεις να μείνουμε μαζί πάνω ….στο αστέρι?» για λίγο δεν ακούστηκε τίποτα, η Fidget φάνηκε ξαφνιασμένη… «Πάντα ήθελα να φτάσω στα αστέρια και να αποκτήσω μια ημέρα το δικό μου, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι κάποιος θα με βοηθούσε να πραγματοποιήσω την ευχή μου. Και να που τώρα ήρθες εσύ»... «Δηλαδή θα έρθεις;!» Δεν χρειάστηκε να απαντήσει σε αυτό….από εκείνο το βράδυ και σε κάθε πανσέληνο η Gossamer στέκει στον θάμνο της φίλης της και την χαιρετά εκεί ψηλά…στο αστέρι της! «Ήταν αλήθεια τελικά οτι μπορεί καθένας να βρει το ξεχωριστό στη ζωή του.. όχι ψηλά στον ουρανό αλλά εδώ στο δάσος. Απλά αυτό θα δώσει δύναμη στα φτερά του και θα φτάσει στο αστέρι..» της φώναξε ένα βράδυ η Fidget δυνατά…τόσο που ακούστηκε παντού και ξύπνησε τον μικρούλη που θέλησε με τα φτεράκια του να φτάσει στο δικό του αστέρι όπως είχε κάνει η θεία του….και τα κατάφερε! Αθηνά Παπαδοπούλου
‘Oλα τα πρωινά ήταν ίδια στη μικρή λίμνη μέσα στο δάσος. Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου ξαφνικά όλα τα μικρά πλασματάκια ξυπνούσαν και γέμιζαν με τις φωνές τους το τοπίο. Κάτω από έναν μικρό θάμνο, δίπλα στο γαλάζιο νερό της λίμνης, κοιμόταν συχνά μια μικρή νεράιδα…ήταν μικροσκοπική με χρωματιστά φτερά και φορούσε πάντα το αγαπημένο της φόρεμα κόκκινο με λευκές μικρές κουκίδες. Εκεί, κάτω από το θάμνο μπορούσε κανείς μετά βίας να ξεχωρίσει το μικροσκοπικό κεφαλάκι της Fidget, όταν κοιμόταν στην αγαπημένη της κρυψώνα. Δεν της άρεσε να κοιμάται μαζί με την οικογένεια της προτιμούσε την ηρεμία, άλλωστε η οικογένεια Rainbowglow ήταν από τις πιο σημαντικές οικογένειες στο δάσος. Στο σπίτι πάνω στο μεγάλο δέντρο όπου ζούσε μπορούσε να αντικρίσει κανείς όλα της τα αδέρφια που και αυτά είχαν φτιάξει δική τους οικογένεια αλλά λόγω της παράδοσης των ξωτικών θα έπρεπε να μένουν όλοι μαζί για να αντιμετωπίζουν το κίνδυνο που παραμόνευε σε κάθε γωνία. Η Fidget όμως ποτέ δεν το κατάλαβε αυτό, «Ποιος κίνδυνος;» σκεφτόταν συχνά. « Μπα! Αυτά είναι παραμύθια για τα μικρά ξωτικά που δεν κάθονται ήσυχα και συνέχεια πηδάνε από κλαδί σε κλαδί και από νούφαρο σε νούφαρο». Έτσι κάθε βράδυ ξεγλιστρούσε από το κλαδάκι της και κατέβαινε στον θάμνο. Μέσα στο σκοτάδι και την ηρεμία ξάπλωνε στο δροσερό χορτάρι και κοιτούσε τα αστέρια. Ήθελε πολύ κάποτε να αποκτήσει το δικό της αστέρι εκεί ψηλά. ’λλα αν και με τα φτερά της πετούσε πολύ γρήγορα ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει εκεί στον μαύρο ουρανό με τα μικρά φωτάκια. Συχνά ανάμεσα στις σκέψεις της αυτές την έπαιρνε ο ύπνος. Ευτυχώς ποτέ κανείς δεν την ενοχλούσε, μόνο όταν ο ήλιος χάιδευε το πρόσωπο της με τις ακτίνες του καταλάβαινε πως έπρεπε να αφήσει το καταφύγιο της. Ποτέ δεν μπόρεσε να αντέξει το φως του ήλιου γι’αυτό την έβλεπε κανείς να κάθεται πάντα στο φως του απόλυτου φεγγαριού, στην πανσέληνο. Μόνο τότε δεν κατσούφιαζε τα μάτια της…Όμως το στρόγγυλο φεγγάρι θα αργούσε να φανεί και πάλι, θα πρεπε να περιμένει 28 ημέρες! Αυτά τα πρωινά πετούσε μέχρι το δέντρο και πήγαινε κατευθείαν στην μαμά της, ήξερε πως έπρεπε να την βοηθήσει να καθαρίσουν το κλαδί που γέμιζε μικρά ζωύφια και σκόνη από τον άνεμο που συχνά φυσούσε. Κάποια άλλα πρωινά κρατούσε τα μικρά της ανίψια, δεν είχε πολύ που είχαν γεννηθεί, ούτε που γνώριζαν καλά καλά να κουνάνε τα φτεράκια τους. Δεν την ενοχλούσε καθόλου που περνούσε την ώρα της με τα μικρά άλλωστε της άρεσε να τους μαθαίνει νέα πράγματα, σε ποιο φύλλο θα κάνουν την καλύτερη τσουλήθρα, πιο νούφαρο έχει την καλύτερη θέα και πώς να πετάνε ψηλά μέχρι τα πρώτα σύννεφα. Τα μικρά ήταν ξετρελαμένα μαζί της. Συχνά η Fidget παρατηρούσε τον μικρό της ανιψιό. Είχε πάντα κάτι ξεχωριστό, το ένα του φτεράκι ήταν πιο μικρό από το άλλο και έτσι δεν μπορούσε να πετάξει με άνεση. Το βράδυ που είχε γεννηθεί η Fidget είχε ακούσει κρυφά τους γονείς της να μιλούν με τον μάγο του δάσους. « Ο μικρός ανήκει στους εκλεκτούς» είπε ο γέρο-μάγος « Η προφητεία το λέει καθαρά: σημάδι θα φέρει για να τον αναγνωρίσετε και θα είναι ο αρχηγός των ξωτικών». «Λες;» σκέφτηκε. Χρόνια τώρα περίμεναν να γεννηθεί ο επόμενος αρχηγός μια και ο Bracken Elffly είχε πια γεράσει ούτε που άκουγε καλά καλά. Η αλήθεια είναι πως ο μικρός ήταν διαφορετικός, ποτέ κάποιος στην οικογένεια δεν είχε τόσο φωτεινή αύρα όσο αυτόν. «Είναι πραγματικά υπέροχο» σκέφτηκε η Fidget. Όταν έφτανε το μεσημέρι τα μικρά πήγαιναν για ύπνο έτσι ξέκλεβε χρόνο και ανέβαινε στο αγαπημένο της σύννεφο…. «Είναι ωραία εδώ πάνω! Τι λες Gossamer ..» έλεγε συχνά στην φίλη της. Το σύννεφο ήταν το σημείο συνάντησης τους. Από εκεί πάνω μπορούσαν να δουν όλα τα πλάσματα του δάσους. Όταν δεν είχε φασαρία από τα πουλιά που πετούσαν εκεί συνήθιζαν να ονειρεύονται πως θα ήταν η ζωή πάνω στα αστέρια πέρα από το δάσος και τους κανόνες του. Ο μύθος έλεγε πως μια πολύ όμορφη νεράιδα κατάφερε να φτάσει στα αστέρια και να βρει κάτι πραγματικό μαγικό εκεί, τόσο που ποτέ ξανά δεν την είδαν στο δάσος. « Αν κοιτάξεις τα αστέρια το βράδυ της πανσελήνου θα την δεις!» είπε η Gossamer.. «Σαχλαμάρες! εγώ τόσα βράδια έχω περάσει στο θάμνο κοιτώντας την πανσέληνο δεν την βλέπω» απάντησε με παράπονο η Fidget.. « γιατί δεν βλέπεις καθαρά, πρέπει να πας πιο κοντά στα αστέρια Fidget». Κάθε ημέρα η ίδια συζήτηση, τόσο που η Fidget άρχισε να πιστεύει πως ποτέ δεν υπήρξε αυτή η νεράιδα τελικά… Μετά από τις συζητήσεις της άρεσε να μένει μόνη και να ψάχνει την λύση. « Πως θα φτάσω πιο κοντά στα αστέρια; Η κορυφή του δέντρου..» σκέφτηκε και τίναξε γρήγορα τα φτερά της. Στο δάσος υπήρχε ένα πολύ ψηλό και γέρικο δέντρο και δεν επιτρεπόταν στις μικρές νεράιδες να ανέβουν εκεί « Γιατί όμως;» αναρωτήθηκε.. «Θα πάω, δεν φοβάμαι αυτά είναι όλα ψέματα των μεγάλων» έλεγε συνέχεια στον εαυτό της. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία άρχισε να ανεβαίνει ένα ένα τα κλαδιά…Σύντομα στεκόταν στην κορυφή του δέντρου. « Είναι πιο ωραία και από το σύννεφο εδώ!» «Μα τι γίνεται; Τι είναι όλα αυτά τα μικρά πλάσματα που ζουν εκεί πέρα;». Πέταξε και βρέθηκε στην άλλη πλευρά του δάσους. Κάτω στο γρασίδι υπήρχαν πολλά ξωτικά που φώναζαν και έπαιζαν μεταξύ τους. Όλα φαίνονταν τόσο χαρούμενα. «Μα δεν είναι δυνατόν αυτά τα πλάσματα λάμπουν όπως τα αστέρια του ουρανού! Τι έχουν πάθει;» δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση της και ένιωσε κάποιον να της αγγίζει τα φτερά.. «Ε! Τι κάνεις εκεί;» αναφώνησε η Fidget « Τίποτα θαύμαζα αυτά τα πολύχρωμα πράγματα που έχεις κολλημένα στην πλάτη σου. Δεν πέφτουν; Είναι πάντα εκεί;».Τι ενοχλητικός τύπος σκέφτηκε. « Δεν είναι πράγματα! Τα λένε φτερά και μην τα πειράζεις.» «Α! δεν σε έχω δει ξανά, μένεις στην βόρεια πλευρά του δάσους;» είπε το ξωτικό. «Πολλά δεν ρωτάς;» δεν της άρεσε να της κάνουν ερωτήσεις αλλά τώρα ήταν αναγκασμένη να απαντήσει, αυτό το πλάσμα μπορεί να της έκανε κακό. ’σε που δεν μπορούσε να τον κοιτάξει καλά. Αυτή η λάμψη ενοχλούσε τα μάτια της όπως και ο ήλιος. «Είσαι παράξενος! Το ξέρεις;» «Είμαι ξωτικό όπως εσύ μόνο που μένω ψηλά στον ουρανό τα βράδια σε ένα αστέρι και πρέπει να φωτίζω για να βλέπω αλλά και να με βλέπουν. Είναι πολύ σκοτεινά εκεί πάνω ξέρεις». Μα τι έλεγε; Έμενε σε ένα αστέρι! Η Fidget δεν πίστευε στα αυτιά της. «Ξέρεις έχω έναν ανιψιό που φωτίζει όπως εσύ αλλά είναι μικρούλης τώρα. Για στάσου! Αυτός δεν μένει σε αστέρι όμως.» του είπε. « Θα με πας να τον δω;» είπε το ξωτικό. «Μα δεν ξέρω καν πως σε λένε. Κι αν είσαι επικίνδυνος;».Το ξωτικό ξέσπασε σε γέλια… «Ω! δεν έπρεπε να σου μιλήσω από την αρχή.» είπε η Fidget και άρχισε να φεύγει πίσω στο μεγάλο δέντρο. «Στάσου με λένε Hex μην τρέχεις!».Μετά από λίγο βρέθηκαν και οι δυο στην κορυφή του δέντρου. « Είναι πολύ ωραία εδώ…..μα, δεν μου είπες το όνομα σου» .« Fidget…με λένε Fidget» είπε και εξαφανίστηκε. Ο Hex δεν μπορούσε να την αφήσει έτσι, ήταν η ωραιότερη νεράιδα που είχε δει ποτέ. Έπρεπε να την βρει, ίσως χρειαζόταν να πάει στην δική της πλευρά του δάσους. Μετά από πολλή σκέψη και αφού είχαν ήδη περάσει πολλές νύχτες ο Hex αποφάσισε να σκαρφαλώσει το γέρικο δέντρο. Βρέθηκε στην βόρεια πλευρά του δάσους….όλα ήταν διαφορετικά εδώ. Η λίμνη φάνταζε υπέροχη και να…το αστέρι, το σπίτι του καθρεπτιζόταν σε αυτή καθαρά…ξαφνικά άκουσε μια φωνή « Σιγά μην μένει σε αστέρι! Αφού τα αστέρια είναι μακριά από εδώ». Ήταν η Fidget, επιτέλους την είχε βρει. Και ήταν όμορφη, πολύ όμορφη. Το ολοστρόγγυλο φεγγάρι φώτιζε τα πολύχρωμα φτερά της… « Νόμιζα πως δεν θα σε ξαναδώ» της είπε. « Τι κάνεις εδώ; Σε είδε κανείς;» είπε η Fidget και πετάχτηκε από το θάμνο όπου ξάπλωνε. « Ηρέμησε λίγο! Πάντα έτσι νευρική είσαι; Και εγώ που έκανα τόσο δρόμο για να έρθω να σε βρω.» Είχε δίκιο, ήταν πολύ νευρική γιατί κατά βάθος ποτέ δεν έπαψε να τον σκέφτεται…τον έψαχνε στα αστέρια εκεί ψηλά. Εκείνο το βράδυ όπως και τα επόμενα που ήρθαν η Fidget και ο Hex τα περνούσαν παρέα. Ώρες ολόκληρες συζητούσαν και γελούσαν, είχαν να μάθουν πολλά ο ένας για τον άλλον. Είχε φτάσει ο καιρός για την νέα πανσέληνο, το φεγγάρι ήταν και πάλι εκεί, όπως και ο Hex με την Fidget. «Σήμερα είσαι διαφορετικός γιατί;» τον ρώτησε «Να σκεφτόμουν…» είπε ο Hex αλλά δίστασε « Τόσο καιρό μένουμε εδώ στο δάσος, μήπως θα ήθελες να έρθεις να μείνουμε μαζί πάνω ….στο αστέρι?» για λίγο δεν ακούστηκε τίποτα, η Fidget φάνηκε ξαφνιασμένη… «Πάντα ήθελα να φτάσω στα αστέρια και να αποκτήσω μια ημέρα το δικό μου, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι κάποιος θα με βοηθούσε να πραγματοποιήσω την ευχή μου. Και να που τώρα ήρθες εσύ»... «Δηλαδή θα έρθεις;!» Δεν χρειάστηκε να απαντήσει σε αυτό….από εκείνο το βράδυ και σε κάθε πανσέληνο η Gossamer στέκει στον θάμνο της φίλης της και την χαιρετά εκεί ψηλά…στο αστέρι της! «Ήταν αλήθεια τελικά οτι μπορεί καθένας να βρει το ξεχωριστό στη ζωή του.. όχι ψηλά στον ουρανό αλλά εδώ στο δάσος. Απλά αυτό θα δώσει δύναμη στα φτερά του και θα φτάσει στο αστέρι..» της φώναξε ένα βράδυ η Fidget δυνατά…τόσο που ακούστηκε παντού και ξύπνησε τον μικρούλη που θέλησε με τα φτεράκια του να φτάσει στο δικό του αστέρι όπως είχε κάνει η θεία του….και τα κατάφερε! Αθηνά Παπαδοπούλου 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου