Φεύγω…
19
Ο ήλιος σήμερα έχει φορέσει το άλλο πρόσωπό του, το εκδικητικό.
Μοιάζουν οι αχτίδες του σαν δισεκατομμύρια μαχαίρια που καρφώνονται περίτεχνα σε κάθε χιλιοστό του σώματος μου.
Από πού πηγάζει ο καπνός αυτός; Μόνο εγώ τον νιώθω να κλέβει αδιάντροπα κάθε μόριο οξυγόνου απ’ τους ήδη καταδικασμένους μου πνεύμονες;
Φεύγω.
Θα το καταλάβει άραγε κανείς;
Θα υπάρξει νύχτα που θα με αναζητήσει κάποιος;
Φεύγω.
Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες.
Μόνο αυτές γλιτώνουν απ’ τον πόλεμο του χρόνου τελικά.
Φεύγω.
Κανείς δεν ξέρει πως θα ‘ναι το πρόσωπό σου την επόμενη φορά που θα σε αντικρίσω.
Ποιον μάντη να επισκεφτώ, να μου αποκαλύψει πως θα με κοιτάζουν τα μάτια σου τότε;
Και τι νόημα θα έχει;
Φεύγω.
Το καταλαβαίνεις;
Πού εισαι;
Μην έρθεις μέχρι τότε.
Δεν αντέχω άλλο τον αποχαιρετισμό.
Φεύγω.
Μάλλον, τελικά, θα ‘σαι καλύτερα χωρίς εμένα εδώ.
Όλοι θα ‘ναι εξάλλου.
Γι’ αυτό δεν κλαις, ναι.
Συγγνώμη.
Φεύγω.
Δεν ξέρω αν “στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε”, όπως λέει το τραγούδι.
Ξέρω πως όπου κι αν είμαι, η καρδιά μου θα παραμένει εκεί.
Κρυμμένη, φοβισμένη στην αγκαλιά σου.
Ό,τι κι αν γίνει, τίποτα δεν αλλάζει εκείνο το απόγευμα πάνω απ’ τα σύννεφα.
Φεύγω.
Με περιμένει το λεωφορείο.
Δε θα σε ξεχάσω, στο υποσχέθηκα, θυμάσαι;
Δε σου ζητώ το ίδιο, δεν είμαι τόσο εγωίστρια.
Ξέρω ότι με αγαπάς.
Αλλά το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις εσένα.
Μην το παραμελείς, εντάξει;
Πρώτα εσύ, τα πάντα εσύ.
Φεύγω.
Αντίο.
Για τώρα.
