Στόχοι...
Ψεύτικα ονόματα, ψεύτικοι χαρακτηρισμοί, κάλπικες σκέψεις, ωραιοποιημένη άρνηση, συναισθήματα που χαλούν την νέα τάξη πραγμάτων που προσπαθείς με βία να επιβάλεις, το σωστό, το ορθό, το πρέπον, το ακατονόμαστο...
Αυτό που φοβάσαι περισσότερο από κάθετί, γιατί απλά έχει ριζώσει στην ψυχή σου, κομμάτι της έγινε...
Πονούν τα όσα δεν μπορείς κατάματα να αντικρίσεις, μα πιότερο απ' όλα πονούν τα όσα δεν μπορείς να ονομάσεις που κάποτε με άγια λόγια κι άπειρα χρώματα έντυνες...
Κυλάει η ζωή σαν τρεχάμενο νερό και γεμίζει ένα ποτήρι... μισογεμάτο ή μισοάδειο, ανάλογα το πώς θα το περιγράψεις... οπτικής γωνίας το ανάγνωσμα...
Ζωή... τι να προλάβεις απ' αυτήν, κλεισμένο Ον, μέσα στις σκέψεις σου, τους φόβους, τις ανασφάλειες και το Εγώ το ακατανίκητο ως κερασάκι στην τούρτα να δεσπόζει και να επιβάλλεται στο κάθε σου βήμα...
Στόχοι... ναι... πάντα υπάρχουν, έως τον αιώνα τον άπαντα εκεί θα στέκονται κι αύξων αριθμό θ΄αλλάζουν το χρόνο να μετρούν...
Όμως πόσους από αυτούς δε θ' άλλαζες κάποια στιγμή, για ένα μόνο βλέμμα, για ένα συναίσθημα που θα γεμίσει τους ικανοποιημένους πλέον στόχους, όταν θ' αγγίξεις και τον τελευταίο και θα πασχίζεις να μαζέψεις ανύπαρκτα ή ξεψυχισμένα συναισθήματα που κάποτε έντυναν τα όνειρα που ονόμαζες ζωή σου...
Ψεύτικα ονόματα, ψεύτικοι χαρακτηρισμοί, κάλπικες σκέψεις, ωραιοποιημένη άρνηση, συναισθήματα που χαλούν την νέα τάξη πραγμάτων που προσπαθείς με βία να επιβάλεις, το σωστό, το ορθό, το πρέπον, το ακατονόμαστο...Αυτό που φοβάσαι περισσότερο από κάθετί, γιατί απλά έχει ριζώσει στην ψυχή σου, κομμάτι της έγινε...
Πονούν τα όσα δεν μπορείς κατάματα να αντικρίσεις, μα πιότερο απ' όλα πονούν τα όσα δεν μπορείς να ονομάσεις που κάποτε με άγια λόγια κι άπειρα χρώματα έντυνες...
Κυλάει η ζωή σαν τρεχάμενο νερό και γεμίζει ένα ποτήρι... μισογεμάτο ή μισοάδειο, ανάλογα το πώς θα το περιγράψεις... οπτικής γωνίας το ανάγνωσμα...
Ζωή... τι να προλάβεις απ' αυτήν, κλεισμένο Ον, μέσα στις σκέψεις σου, τους φόβους, τις ανασφάλειες και το Εγώ το ακατανίκητο ως κερασάκι στην τούρτα να δεσπόζει και να επιβάλλεται στο κάθε σου βήμα...
Στόχοι... ναι... πάντα υπάρχουν, έως τον αιώνα τον άπαντα εκεί θα στέκονται κι αύξων αριθμό θ΄αλλάζουν το χρόνο να μετρούν...
Όμως πόσους από αυτούς δε θ' άλλαζες κάποια στιγμή, για ένα μόνο βλέμμα, για ένα συναίσθημα που θα γεμίσει τους ικανοποιημένους πλέον στόχους, όταν θ' αγγίξεις και τον τελευταίο και θα πασχίζεις να μαζέψεις ανύπαρκτα ή ξεψυχισμένα συναισθήματα που κάποτε έντυναν τα όνειρα που ονόμαζες ζωή σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου