Αγνοημένη αφή

Αγνοημένη αφή

Κάτω από την αγνοημένη αφή της παλάμης
κρύφτηκε το πιο βαθύ συναίσθημα
το πιο ακριβό, το πιο μεγάλο
έτοιμο πάντα,
για μακρινούς λυτρωτικούς πόντους
στα πολυπόθητα ταξίδια της μέθεξης
με το πανί ανοιχτό
και τον άνεμο στοργικό να φυσάει
άλλη μια φορά την ελπίδα
της προσδόκιμης άφιξης
στη νέα Γη της επιθυμίας.

Κάτω από την αγνοημένη αφή της παλάμης
ακόμα κι οι τρικυμίες συναινούν να κοπάσουν,
συνωμοτούν με την οργή των κυμάτων
μετατοπίζοντας την κλιματική αλλαγή του χρόνου
για να μπορούν να χαϊδεύουν οι αισθήσεις τον παράδεισο
στις συμπαντικές ανταμώσεις των σωμάτων
με εχέμυθους ήχους στο άπειρο
καταργώντας τους αστεροειδείς της θλίψης.

Κάτω από την αγνοημένη αφή της παλάμης
αφουγκράζεται η στατικότητα θεμελίων
που οπλίστηκαν
την ανθεκτικότητα των συναισθημάτων …

Ληστές… της ιστορίας (Μουσείο Αρχαίας Ολυμπίας)

Ληστές… της ιστορίας (Μουσείο Αρχαίας Ολυμπίας)

Πολλά μας πλήγωσαν
κι άλλα τόσα πονάνε
στις λαιμητόμους των καθημερινών επιδρομών
επαίσχυντων υβριστών
χιλιάδων χρόνων ιστορίας
που ακόμα αντέχει κι επιμένει
τα περάσματα στην αιωνιότητα.

Προσωρινοί, περαστικοί, φιλοξενούμενοι
εισβολείς, επιδρομείς, βάρβαροι
σεβάστηκαν τη διαδρομή εκείνων
κρατώντας αλώβητη την ιστορία
κι ήρθανε κάποιοι ένα πρωί
να σπάσουνε τ’ αγάλματα
που σεισμοί και κατακλυσμοί
φύλαξαν στις προσχώσεις του χρόνου
τη βεβήλωση.

Τώρα στην Ολυμπία θρηνούν
τα ληστρικά αρπαχθέντα
που πονούν κομματιασμένα
στους σάκους ανιστόρητων.
Της μνήμης άρπαγες λεηλατούν τη γνώση
στην αυτοψία της ιστορίας.

Ήδη εκλείπουν οι ομφάλιοι λώροι
από το ακριβό παρελθόν μας…

Θα ’ρθει ο καιρός

Θα ’ρθει ο καιρός

στη Σταυρούλα Κουγιουμτσιάδη

Άραγε ποια πανάρχαια σφάλματα εξοφλούνται
τώρα που η εξαθλίωση συνωστίζεται
δυναστεύοντας τις μέρες
στους δρόμους και τις πλατείες
μιας πόλης ανοχύρωτης στην ομορφιά;

Τι κι αν ανθίζουν λυγμοί στα σοκάκια
τι κι αν τα δάκρυα γίνανε ποταμοί,
δεν έπνιξαν ακόμα την αναλγησία
εκείνων που μας έφεραν ως εδώ.

Θα ’ρθει ο καιρός
που οι ποιητές θα ενδώσουν στα πένθη
θα βγουν στο φως
θα φέρουν τον σπόρο,
για να τραφούν της γης οι απελπισμένοι
διασχίζοντας με λέξεις
τα χαρακώματα της απελπισίας…

ΜΗ ΜΙΛΑΣ

Μη μιλάς..

..κράτα μου το χέρι μόνο

Υ π ά ρ χ ε ι

..κλαίνε κι οι τοίχοι
δεν τα΄παμε;
μα τα αισθήματα
δεν ξεθωριάζουν.

ΑΦΕΤΗΡΙΑ

Αφετηρία ..

..γενναίων ταξιδιών εντός 

 της μοίρας η απόφαση

σε νύχτα σε βοριά και σε σιωπή

να μου χαράζει στην Καρδιά

πως στην Αγάπη

δεν υπάρχει Ακατόρθωτο.

PS:

Μονάχα οι μοναχικοί 

χορεύουν τρυφερά με το παρόν 

το μπλούζ της Ανυποταξίας τους.

Δυτικά και ενσυναίσθητα..

Δυτικά και ενσυναίσθητα..

..αυτα που λέει ο Κεραυνός

Ετσι όμως μόνο ζουν 

τρέφονται και αναδιπλωνονται

μεσα 

τη φλέβα.

Πολλές φορές..

Πολλές φορές..

..η μουσική οδηγεί την Καρδιά

Θα πάω..κι ας μου βγεί

και σε ποτό

γιατί όσοι  
αφήνονται  παράτολμα

 στο μεγάλο κύμα του έρωτα 

δεν ναυαγούν στον ωκεανό

της Αγαπης 

ΜΠΟΡΕΙ ΣΤΑ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΤΑ

Μπορεί στα ενσυναίσθητα..

..να επιβάλεις σιγή

να βάλεις όρους και όρια

στην πιο ασύνορη αλήθεια

Κάθε τι που ανασαίνει τρυφερά 

νοσταλγεί μες στους πάγους της γης

ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη

Φωτιά

απο δάκρυ που δε γνωρίζει λησμονιά 

εχει πλαστεί με μύρο, όνειρο 

και αστροφεγγιά δεμένα με τη μοίρα

ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Οδός Ονείρων..

            

Κάθε κήπος έχει

μια φωλιά για τα πουλιά.

Κάθε δρόμος έχει

μια καρδιά για τα παιδιά.

Μα κυρά μου εσύ,

σαν τι να λες με την αυγή

και κοιτάς τ' αστέρια

που όλο πέφτουν σαν βροχή.

Δως μου τα μαλλιά σου

να τα κάνω προσευχή,

για να ξαναρχίσω

το τραγούδι απ' την αρχή.

Κάθε σπίτι κρύβει

λίγη αγάπη στη σιωπή.

Μα ένα αγόρι έχει

την αγάπη για ντροπή.

ΚΙ ΕΙΠΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΡΧΗ

Κι είπε το θάνατο αρχή

            

Αφού δεν του έμεινε κανείς

μαζί του να μιλάει

άρχισε να ξεχνάει 

τις διαδρομές της λογικής.

Κι αφού στα λόγια του κανείς 

ποτέ δεν απαντούσε 

μόνος του όπως ζούσε 

βρήκε την γλώσσα της σιωπής.

Δες βραδιάζει, μη μιλάς

μον' έλα λίγο πιο κοντά

Μα δεν μπορούσε την σιωπή 

κι έτσι όπως ζούσε μόνος 

φοβότανε το φόβο 

πήρε το τέλος σαν αρχή.

Βγήκε μια νύχτα στα ανοιχτά 

μπρος στο μεγάλο δρόμο 

να βρει έναν άλλον κόσμο 

στης θάλασσας την αγκαλιά.

Κι είπε το θάνατο αρχή

Τον έρωτα είπε φόβο

Την πόλη έλεγε σιωπή

στη θάλασσα είδε δρόμο

Κίτρινο το σούρουπο η ώρα έξι και μισή

πες μου κάτι μίλησε δεν αντέχω στη σιωπή

κλείσε το παράθυρο, τρέμω και το σκέπασμα βαρύ

τούτη η πόλη γίνηκε ανυπόφορη πληγή

Πες μου αν μ' αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή

όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή

Μουσική:Δήμητρα ΓαλάνηΣτίχοι:Παρασκευάς Καρασούλος

Ελένη Δήμου-Τα χω βρεί με τον εαυτό μου

ΤΑ ΧΩ ΒΡΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΟΥ

Τα χω βρεί με τον εαυτό μου

      

Εγώ μωρό μου 

δεν τη φοβάμαι τη ζωή 

και πίστεψέ μου τα' χω βρει 

με τον εαυτό μου 

έχω περάσει αυτά που λες 

κι αν έχω ακούσει συμβουλές 

για το καλό μου...

Εγώ ψυχή μου 

σου το δηλώνω ειλικρινά 

πως την δοκίμασα ξανά 

την αντοχή μου 

δεν έχω λόγους να κρυφτώ 

όταν ακούω το "σ' αγαπώ" 

"μείνε μαζί μου... μείνε μαζί μου"

Κάτι παραπάνω απ' αυτό που ζούμε 

τώρα μη ζητήσεις 

μη μου πεις 

κάτι παραπάνω απ' αυτό δεν θα' θελα 

να μου χαρίσεις 

να υποσχεθείς 

Εγώ μωρό μου 

δεν τη φοβάμαι τη ζωή 

και πίστεψέ με τα' χω βρει 

με τον εαυτό μου.

Εγώ καρδιά μου 

δάνεισα σ' όποιον μου' χει πει 

σχεδόν χωρίς επιστροφή 

και τη φωτιά μου 

και μην τρομάζεις που τ' ακούς 

μα έχω κοπιάρει σε πολλούς 

και τα κλειδιά μου... 

ναι τα κλειδιά μου.

ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ

Ένα πρωινό!

Ένα πρωινό η Παναγιά μου 

θά 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά. 

Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου 

κι έστειλες εσύ βάρκα με πανί. 

Πόσο σ' αγαπώ κανείς δεν ξέρει 

κι αν θα μ' αγαπάς, μικρό μου ταίρι 

καλοκαιρινό, σ' αγαπώ. 

Θα σταθείς ψηλά στο παραθύρι 

πάνω στα μαλλιά άστρα του νοτιά. 

Έχει η Παναγιά καραβοκύρη 

να μας πάει μακριά, πέρα απ' τη στεριά.

Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου 

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος 

Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου..

            

Γράφοντας για το μικρό πρίγκιπα, βιβλίο που το έχουν διαβάσει σχεδόν όλοι, με ήρωα  την πλέον αναγνωρίσιμη λογοτεχνική φιγούρα, γνωρίζω πως δεν κομίζω γλαύκα ες Αθήνας. Αλλά όταν διάβασα ότι ζητούνται βιβλία κατάλληλα για κρίσεις το μυαλό μου δεν μπόρεσε να σκεφτεί κάποια άλλη επιλογή καταλληλότερη από αυτήν. Έπαιξε, βέβαια, ρόλο ότι  και  στις δυσκολίες και τις προσωπικές  μου κρίσεις πάντα στις σελίδες του ανατρέχω για ενθάρρυνση και άντληση αισιοδοξίας.

Αν και 'μικρός' ο ήρωας του Σεντ- Εξιπερί  δεν έχει ηλικία όπως δεν έχουν και οι αναγνώστες του. Ούτε τα θέματα που τον απασχολούν έχουν ηλικία και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να τα χαρακτηρίσει παιδικά. Όμως υπάρχει κάτι σε αυτόν που είναι γνήσια παιδικό. Η αθωότητα της ματιάς του απέναντι στον κόσμο που αντικρίζει. Η απλότητα με την οποία προσεγγίζει όσους συναντά στη διαδρομή του. Η περιπλάνηση του σε όλο το γαλαξία , από πλανήτη σε πλανήτη με τελευταίο σταθμό τη γη πριν  επιστρέψει πάλι στο δικό του πλανήτη είναι το ταξίδι του προς την ενηλικίωση. Κατά τη διάρκεια της, με μοναδικά του εφόδια την αγνότητα της ψυχής του και τη σπινθηροβόλο φαντασία του θα δει πολλά και θα μάθει ακόμη περισσότερα .Για τη φιλία, για την αγάπη, για τη δημιουργία δεσμών αλλά και εμμέσως για το χρήμα, θα μάθει να διακρίνει το ουσιαστικό από το ανούσιο, την απελευθερωτική ομορφιά των λέξεων από τη μονοδιάστατη και καταπιεστική εξουσία των αριθμών. Θα καταλάβει ότι σε αυτό το γαλαξία και ο βασιλιάς και ο ματαιόδοξος και ο πλούσιος και ο φανοκόρος είναι μόνοι. Μέχρι τη στιγμή που θα θελήσουν να μην είναι πια και θα παραμερίσουν ο καθένας την πλασματική του ανάγκη που τους κρατάει δέσμιους για να συναντήσουν τους άλλους. Αλλά και ότι όλα, και τα τριαντάφυλλα και οι αλεπούδες, είναι όμοια με χιλιάδες άλλα του είδους τους μέχρι να  βρεθεί κάποιος που θα στρέψει την προσοχή και τη φροντίδα του σε ένα συγκεκριμένο που θα το θεωρήσει ξεχωριστό χαρίζοντας του ένα μοναδικό λόγο ύπαρξης.

Τα  συναισθήματα, οι σκέψεις και τα συμπεράσματα του μικρού πρίγκιπα αντιπαραβάλλονται διαρκώς-και ευφυώς-με όσα ισχύουν στον κόσμο των μεγάλων. Θυμίζω ότι το βιβλίο γράφτηκε το 1943,εποχή που ολόκληρος ο πλανήτης βίωνε μια τεραστίων διαστάσεων κρίση εξαιτίας ενός παράλογου πολέμου ο οποίος ήταν γέννημα της 'λογικής' των μεγάλων. Και δίπλα στην παράλογη λογική ο Σεντ-Εξιπερί παραθέτει το λογικό παράλογο του μικρού πρίγκιπα, του παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ και που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Τα οποίο με την αφοπλιστική του αθωότητα-που το κάνει ακαταμάχητο και γοητευτικό- θα μας υπενθυμίσει τον τρόπο να ιεραρχούμε τις αξίες της ζωής με τα σωστά κριτήρια. Και μετά  με εκείνο το γέλιο του που κάνει εκατομμύρια άστρα να ακούγονται σαν κουδουνάκια, φεύγοντας, θα μας τονίσει ότι το ουσιώδες δεν το βλέπουν τα μάτια.

Αν χωρούσα κι εγώ 

στο μικρό σου πλανήτη 

αν ζητούσες να 'ρθω 

να μην σ' έχει η λύπη 

Τον παλιό μου εαυτό 

θα τον άφηνα πίσω 

τον κρυμμένο ουρανό 

της καρδιάς σου να ζήσω 

Στο μακρινό σου το αστέρι 

να μου κρατάς σφιχτά το χέρι 

μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου 

κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου 

Αν ζητούσες να 'ρθω 

στο μικρό σου τ' αστέρι 

αν μπορούσα να δω 

της ψυχής σου τα μέρη 

Θα νικούσα το εγώ 

που εδώ με κρατάει 

έναν κόσμο να βρω 

και τους δυο να χωράει 

Στο μακρινό σου το αστέρι 

να μου κρατάς σφιχτά το χέρι 

μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου 

κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου

Μαρία Κατσιμένη 

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

 

---

Η συνειδηση!!

            

Θα σας μιλήσω για την συνείδησή μου

Η οποία τα βράδυα με συγχύζει

Χθες το βράδυ με τάραξε πάλι

Μετά από τόση κούραση που είχα

Μόλις έγειρα να πάρω τον ύπνο του δικαίου

Να τη αυτή ήρθε

Της λέω: Ο,τι έχεις να μου πεις

Πες το μου σε δυο λεπτά γιατί έχω να κοιμηθώ

άλλωστε τι να μου πεις;

Όλος ο κόσμος ξέρει ότι 

εγώ είμαι ένα ανθρωπάκι

Ανθρωπάκι είμαι, ανθρωπάκι

Αφού δεν πειράζω κανέναν

Μόνο την δουλειά μου κοιτάω

Αλλά μόλις είπα έτσι - αυτή γέλασε

Γέλασε έτσι ειρωνικά...

Μου λέει: το πιστεύεις αυτό που λες;

Λέω βεβαίως το πιστεύω

Λέει έμαθα ότι στην δουλειά σου

είσαι μέγας και τρανός

Λέω δεν βαριέσαι, το κατά δύναμη

Εκεί βγάζουμε πέντε δεκάρες

Λέει τα χιλιάρικα εσύ τα λες δεκάρες;

Λέω γιατί εσύ είσαι η εφορία;

Όχι μου λέει, αλλά απλώς σου θυμίζω

που έλεγες κάποτε ότι το άτιμο το χρήμα

Δεν το θέλω δεν το υπολογίζω

Δεν το κάνω δεν το φτιάχνω

Κάτι τέτοια που έλεγες

Ε, καλά, μπορεί να έλεγα....

Αλλά τώρα σε παρακαλώ

να μ' αφήσεις ήσυχο γιατί θέλω να κοιμηθώ

Λέει πριν σ' αφήσω

Θα σου κάνω δύο ερωτήσεις

Λέω ωραία ακούω την πρώτη

Λέει είσαι καλός Χριστιανός;

Λέω - είμαι καλός είμαι

Λέει έχεις και πλούσια τα ελέη

ναι έχω έχω έχω

έχεις λέει, και γκαρνταρόμπα

λέω - έχω

λέει ο Χριστός που είπε ο έχον δύο χιτώνες

λέω μην το παιδεύεις ξέρω που το πας

αλλά ο Χριστός μίλησε για χιτώνες

δεν μίλησε για κοστούμια

λέει έχεις φάει;......

Λέω βεβαίως έχω φάει

Όλοι εμείς οι άνθρωποι

πρώτα τρώμε και μετά κοιμόμαστε

Βέβαια μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος είναι αδιάθετος

Ή οι κυρίες που κάνουν δίαιτα για να είναι πιο σέξι

Μου λέει δεν ντρέπεσαι;

Λέω να ντραπώ που θέλουν οι κυρίες 

να'ναι πιο σέξυ;

Λέει δεν ξέρεις ότι πεινάνε εκατομμύρια στον κόσμο;

Ωραία άμα πεινάνε να δουλέψουνε να φάνε

Λέει δεν ξέρεις ότι πεθαίνουνε χιλιάδες την μέρα

γιατί δεν έχουν ούτε το 'να ούτε τ'άλλο

Λέω ωραία και τι θέλεις να κάνω δηλαδή

Να ταϊσω αυτά τα εκατομμύρια;

Ας ενδιαφερθούν τα κράτη

Το κάθε κράτος

Αλλά θα μου πεις, ένα κράτος

θα κοιτάξει πρώτα αυτούς του ψωμολίμηδες;

Όχι ένα κράτος θα κοιτάξει πρώτα την άμυνά του

Τανκς, αεροπλάνα, πλοία, σφαίρες και τέτοια

Γιατί, απ' τους αρχαίους καιρούς

τα κράτη εξασφαλίζουν πρώτα τους εχθρούς

Και μετά τους φίλους

Και λέει ποιος είναι ο πολιτισμός σας;

Να σκοτώνει ο ένας τον άλλον;

Γιατί όταν έχεις όπλο κάτι πρέπει ν το κάνεις

Έτσι με βασανίζει τα βραδάκια η συνείδησή μου

Μου κάνει τέτοια παιγνιδάκια

Αλλά συνείδηση στον κόσμο

Έχουν μόνο τ'ανθρωπάκια

Πού να πάνε να την βρούνε

Την συνείδηση τα κράτη;

Δεν τα λέει μόνο σε μένα 

Όταν πάω να κοιμηθώ

Τα λέει και σε εκείνον και σ'αυτήν

Μα σηκώνουμε τους ώμους

Και της λέμε δεν βαριέσαι;

Μήπως θα σώσω εγώ αυτόν τον κόσμο;

Ένα μόνο που μας νοιάζει

Είν' το πορτοφόλι 

Τη συνείδησή μας στ'άλλα

ήσυχη την έχουμε όλοι

Στίχοι: Ηλίας Λυμπερόπουλος

Μουσική: Κώστας Χατζής

Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής