"αν εσύ μ' αντέξεις"..

Ζευγάρωσαν οι σκέψεις μου
στις γειτονιές αγγέλων..
Κάθε μου θλίψη και χαρά
την σκέπασε το μέλλον..
Σωπάσανε τα δάκρυα
για ένα ζευγάρι σκέψεις..
Εκείνες που γεννήθηκαν στο

"αν εσύ μ' αντέξεις"..

Αναρτήθηκε από Μοναχικός Άγγελος

Μοναχικός Άγγελος~[Ο Σταθμός]╠═♪Wingapo★═╣

Μια γυναίκα που δεν κατάφερε να γνωρίσει τον έρωτα μέσα της..

Μια γυναίκα που δεν κατάφερε να γνωρίσει τον έρωτα μέσα της..
Μια γυναίκα που δούλευε για τα προς τα ζην..
Μια γυναίκα που έγραφε με μελάνι ψυχής για την θλίψη της..
Ήταν εκείνη..
Εκείνη που ήξερε τα ''πάντα''..
Εκτός..
Τον Έρωτα..
Είχε ακούσει..είχε διαβάσει τόσα πολλά..
Δεν τον ένιωσε ποτέ..
Γιατί σε εμένα μονολογούσε..έβλεπε μικρά παιδάκια που ήξεραν τι θα πει Έρωτας..
Κι εκείνη στο σκοτάδι..
Όμως η μοίρα της επιφύλασσε μια έκπληξη..
Μια μέρα στο πρόσωπο του εργοδότη της,ένιωσε την καρδιά της να φτερουγίζει..
Ένιωσε το στομάχι της να δένεται κόμπος..
Ένιωσε ένα ηλίθιο χαμόγελο να έχει μαρμαρωθεί στα χείλη της..
Κι εκείνος..
Ένας Άγγελος..
Δεν μπορούσε να πιστέψει όλο αυτό που της συνέβαινε..
Έχασε τον ύπνο της..
Έχασε την όρεξή της..
Η ζωή της πλέον,πότε θα ξημερώσει να πάει στην δουλειά να τον βλέπει δίπλα της..
Όλες οι δικαιολογίες δικές της..
Υπερωρίες..ατελείωτη δουλειά..
Για έναν μόνο λόγο..
Να τον βλέπει..
Είμαι ερωτευμένη έλεγε..δεν μπορεί να μου συμβαίνει..πως θα του το πω..?
Έτσι κυλούσαν οι μέρες..οι μέρες έγιναν εβδομάδες..και οι εβδομάδες,μήνες..
Δεν είχε το θάρρος να το ξεστομίσει όμως..
Ζούσε μια αρρωστημένη κατάσταση,κάνοντας λάθη στην δουλειά..
Πλέον δεν είχε την δύναμη να το διαχειριστεί..
Γύρισε σπίτι ένα βράδυ από την δουλειά..
Ερείπιο..
Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη..
Δεν είσαι εσύ για έρωτες είπε..
Εκείνος ένας νέος όμορφος..
Εγώ,μια υπάλληλος του..
Τόσο σίγουρη για τον εαυτό της,που καταδίκασε τον έρωτα της..
Έναν Άγγελο που μόλις γεννιόταν μέσα της..
Εκείνη τον σκότωσε..
Σκότωσε την ευτυχία της,γιατί δεν ήξερε πως να την διαχειριστεί..
Τόσο έξυπνη ήταν..
Ένας Άγγελος αυτοκτόνησε νωρίς..
Η αγάπη της..
Μέσα της..

 

~ Μοναχικός Άγγελος ~ 

#Ταξίδι_Για_Μια_Άγνωστη

#Ταξίδι_Για_Μια_Άγνωστη

Εντελώς τυχαία έγινε μια τηλεφωνική γνωριμιά..
Εκείνος υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία..
Εκείνη φοιτήτρια..
Η μοίρα θέλησε να τους ενώσει με το καταλάθος τηλεφώνημα..
Η απόσταση τους η θάλασσα..
Και η προσμονή τους..
Το απολυτήριο εκείνου..
Δυο τελευταίοι βασανιστικοί μήνες έφταναν στο τέλος..
Εκείνη απο την μεριά της ποτέ δεν πίστευε ότι θα πήγαινε να την συναντήσει..γιατί η οικονομική του κατάσταση δεν του το επέτρεπε..
Απολύθηκε τελικά και την επόμενη ημέρα είχε πιάσει δουλειά..
Στην οικοδομή το πρωί..στην ταβέρνα το βράδυ..
Κι εκείνη το μόνο που μπορούσε να κάνει..
Να του λέει συνέχεια στα γράμματα στο τηλέφωνο..
Μάλλον δεν θέλεις να έρθεις και σε πιέζω..
Ώσπου μετά από 20 ημέρες του είπε..
Ας το αφήσουμε καλύτερα..
Δεν είναι γραφτό να βρεθούμε..
Εντάξει της είπε εκείνος..
Τη επόμενη ζήτησε απο τα αφεντικά του να τον πληρώσουν,κι αν μπορούσε να λείψει για μια ημέρα..
Η απάντηση τους ήταν όχι..
Μέτρησε τα χρηματα του..
Ήταν πολύ λίγα..
Μα πολύ μεγάλη η θελησή του..
Βάζει σε έναν σάκο δυο ρούχα και ξεκινάει για τον σταθμό των τρένων..
Μετα απο 2 ώρες περπάτημα..και αναμονή 3 ώρες..έφτασε το τρένο..
Επιβάζεται επιτέλους..και μετά από 3 ώρες έφτασε στον Πειραιά..τρέχει βγάζει εισητήριο και πιάνει την αποβάθρα όπου θα έφευγε το καραβι του..
Μονολογούσε..
Να χα μια βάρκα..πόσο πιο γρήγορα θα πήγαινα..
Επιβιβάζεται επιτέλους μετά από 4 ώρες..και σε 12 ώρες θα αντίκριζε το καταλάθος που μπήκε σην ζωή του..
Κι όλο αυτό για να δεί την άγνωστη που δεν τον πίστεψε..
Επιτέλους στεριά..
Άγρυπνος απο την λαχτάρα,κατάκοπος απο το ταξίδι..
Κι όμως έλαμπε απο χαρά..
Κατάφερε να πάει..
Ενώ αποβιβάστηκε έτρεξε στην διεύθυνση που είχαν τα γράμματα της..
Βρίσκει την πολυκατοικία..
Παίρνει βαθιά ανασα και χτυπάει το κουδούνι..
Απάντηση καμία..
Χτυπάει δεύτερη φορά..
Τρίτη..τέταρτη..
Απάντηση καμία..
Κάθεται στην είσοδο της πολυκατοικίας..
Όλο αυτό το ταξίδι..για το τίποτα..
Του απόμεναν 10 ώρες για να γυρίσει πάλι στο λιμάνι και να φύγει..
Μάζεψε όλη την θλίψη του και αγκάλιασε τα σκαλοπάτια της εισόδου..
Τα μάτια του έκλειναν απο την ταλαιπωρία..
8 ωρες είχαν περάσει..
Σε 2 ώρες θα άφηνε τα σκαλοπάτια που ανεβοκατέβαινε η άγνωστη..
Κι ενώ το πήρε απόφαση..
Λίγο πριν σηκωθώ ακούω μια φωνή να μου λέει..
Μπορώ να περάσω κύριε?
Ανασηκώνω τα μάτια και την βλέπω μπροστά μου χαμογελαστή..
Άργησες της είπα..
Παγώνει και σωριάζεται εμπρός μου..
Ενώ συνήλθε μιλήσαμε εκεί στην είσοδο..
Αλλά έπρεπε να φύγω..
Να με παρακαλάει να μείνω..
Κι εγώ έφυγα..
Πλέον στην πρύμνη του καραβιού να λούζω την ανακατεμένη θάλασσα με τα δάκρυα μου..
Και μια φωνή..
Να μου λέει..
Κατέβα..
Σε παρακαλώ..
Με πόσες βάρκες ναυάγησες..
Τα θέλω σου..
Ενώ δεν έπρεπε..?

17 Φεβρουαρίου 2000..

 

~ Μοναχικός Άγγελος ~ 

#Όταν_Σε_Βρήκα

#Όταν_Σε_Βρήκα

Μέχρι να σε βρω..
Σκότωνα την ψυχή μου σε κάθε απελπισία μου..
Την χαστούκιζα,την ξερίζωνα,την ξεχώριζα από το υπόλοιπο σώμα μου..
Και το ένστικτο μου πάλευε για να βρει μια διέξοδο..
Μάζευε κουρέλια αντοχής από δω και από εκεί για να επιβιώσει..
Ήτανε πολύ αργά..
Συγκάτοικοι η ομίχλη και η νύχτα μέσα μου..
Μέχρι να ξημερώσει..
Με είχε κερδίσει η παγωνιά και το σκοτάδι..

Σε βρήκα..
Με οδήγησες εσύ κοντά σου,ένα βράδυ,που έλουζε την ψυχή μου
η ματιά σου,σαν την κορυφή του φεγγαριού..
Μου άπλωσες τα χέρια και μου είπες..

Έλα..
Έλα δεν είσαι αρκετά δυνατός για να αντισταθείς στη ευτυχία..
Ούτε μπορείς να συνεχίσεις να ζεις εναντίον του εαυτού σου..
Ζήσε για σένα..
Για μένα..
Ζήσε για κάποιον που αγαπάς..

Είπες..
Αλλά τα χέρια σου τρέμανε..ενώ είχανε
βρει τον δρόμο μέσα στα δικά μου χέρια..
Και διάλεξα...
Να ζήσω..
Για εμάς..

 

~ Μοναχικός Άγγελος ~ 

#Είπα_Να_Γράψω_Για_Σένα

#Είπα_Να_Γράψω_Για_Σένα

Καίω ένα τσιγάρο ξαπλωμένος στο κρεβάτι..
Είπα να γράψω για μια αληθινή ιστορία..
Για ένα αγόρι και ένα κορίτσι που γνωρίστηκαν μέσα
από το διαδίκτυο..
Έναν έρωτα που ξεκίνησε από μια φιλία και
εξελίχθηκε σε ένα πάθος δυνατό δίχως τέλος..
Μοναδική τους σκέψη η αντάμωση,γιατί δυστυχώς η απόσταση
δεν ήταν με το μέρος τους..
Κι όμως η αγάπη και η υπομονή τους έδωσαν εκείνο που ήθελαν..
Τους έτρεφαν με έρωτα..
Ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο..
Αδιάκοπα μηνύματα..
Κι όλο αυτό γιατί..?
Για να κρατηθεί η φλόγα του πάθους που ανάβλυζε από μέσα τους..
Δυο κορμιά να τυλιχτούν και να θυσιαστούν στον κόσμο της ηδονής..
Οι μέρες περνούσαν..
Ο έρωτας μεγάλωνε..
Η απόσταση μίκραινε..
Μιλούσαν συνέχεια για το συγκεκριμένο σημείο..
Ένα σημείο που θα ήταν η έναρξη των ονείρων τους..
Θα ζούσαν όσα είχαν πει..
Θα γεύονταν ο ένας τον άλλον..
Θα περπατούσαν επιτέλους πάνω στις σκέψεις τους..
Κι όλη εκείνη αναμονή τελείωσε με ένα..στις 12 θα είμαι στο σημείο μας..
Του είπε..
Η χαρά ατελείωτη..
Η πιο όμορφη έκπληξη που του έκαναν ποτέ..

Πήγα στο σημείο όπου τις έστελνα τις φωτογραφίες,εκεί που θα την έσφιγγα
για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου..
Έγραψα πίσω στον τοίχο..τελικά άντεξα..σ' αγαπώ..
Ένα σ' αγαπώ που ποτέ δεν αντίκρισες..
Γύρισα..
Φίλησα με τα ματωμένα μου χείλη το σ' αγαπώ που έγραψα..
Ευχήθηκα να σε έχει ο Θεός καλά..
Κι ας μην ήρθες..
Ποτέ..

~ Μοναχικός Άγγελος ~