αμαρτίες
Κύματα
ασφαλίτες καρφώνουν το ιστίο μου στη μπλε πουτάνα της άβυσσος, φωτιά να
μην έχει η θωριά μου και ξεβρακώνονται οι ομίχλες τους.
Τα κρατητήριά τους, σφαγεία υδάτινα στο μακιγιαρισμένο κλάμα κρανίου δουλικών φερέφωνων της εξουσίας.
Στις
ρωγμές των βράχων, στ' ατσάλινα δίχτυα μασκαρεμένων κρατικών ψαράδων -
φάλαγγες και σκισμένα τα πέλματα μπλαβιασμένων ονείρων.
Βαρέθηκαν
οι φιλοσοφίες. Τα σοφά κόκαλα διαλύονται στους ανέμους, κι οι ρήσεις
μόνο φουμπού γεμίζουν τις ώρες ανίας των οικιακών λειψάνων.
Τα λόγια μπούχτισαν την ασέλγειά τους και δικάζουν με ειρωνεία και σιωπή.
Στερέψαμε
στα κόμματα και στις τελείες, κι οι υποδιαστολές βγάζουν γλώσσα στα
πληκτρολόγια, που η κατσαρόλα βράζει βαμμένα νύχια και δόντια τσίγκινα.
*κι οι φίλοι, αφού ξεφούσκωσαν, περιτονίτιδα έγιναν στην κοιλιά του inbox. η γάγγραινα προχωρεί και νυστέρι, έχει κανείς;;;*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου