Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

μπλε σταθμός























Στο πρώτο φεγγάρι
έτρεξα το αίμα μου -
βάπτισμα του θηρός
στον κόσμο των ορίων.
Στο δέκατο φεγγάρι
υψώθηκα στις φλέβες μου -
σφύριγμα ιχθύος
στον τάφο των αγίων.
Στο εννιά σε φίλησα ανάμεσα
αγρίων ανώνυμος
Στο δυο πειρατικός στον ύπνο μου
να παίρνω την οσμή σου
 - μπλε εξάχορδο στην
αρχαιότητα της διαστολής σου.
Ξεπερνώντας το όριο
η τελεία γαντζώθηκε σε λώρο
να σε προσμένω - ανεξίτηλη αφή.
Στο άκουσμα της φωνής σου
το δέρμα μου βάφτηκε εσύ
και ξενυχτώ τη νύχτα μου
στους κρεμαστούς κήπους των ονείρων σου.
Και περιμένω μπλε._

"η Αποχή της συνείδησης"




δε σας φταίει η ΑΠΟΧΗ!

η ΑΠΟΧΗ σας έσωσε από την ξεφτίλα των μνημονιακών σας!

45% περηφάνια, κι οι άλλοι ντροπή!

η τροπή σας

μνημόνευσε τη δυστυχία των μυαλών σας, για άλλη μια φορά

στην επικινδυνότητα του τρόμου σας.

ανθρωπάκια της συνήθειας, που γυρεύετε άλλοθι

και ξεσπάτε ζητιανεύοντας το ψίχουλο.

εσείς είσαστε οι συστημικοί του πηγαινέλα

με τα τέσσερα του λίγου σας, που λέτε λεβεντιά και συνείδηση

οι απέχοντες, τιμήσαν τα παπούτσια τους -

αυτά με τη σκόνη του κόσμου
και τις οπές του σύμπαντος
για να απορροφήσουν το βλαβερό
μήπως και σώσουν το αύριο των παιδιών σας

που εσείς γαντζωμένοι στα κομματικά κάγκελα
αναδυόσαστε το γρέζι


Το ΟΧΙ μετακόμισε στην απαξίωση των μόνιμων σουλάτσων σας -
εκλογικό και σπίτι
σπίτι και δουλεία
δουλεία και βόμβα - ατομική στα κρεβάτια των παιδιών σας
όταν ονειρεύονται
κι όταν αγαπούν.

________ δεν είναι βία. πίκρα μου είναι, και ντροπή σας στη ζέψη
των κρατικών μηχανών.
και πιότερο απ' όλα με τρομάζει ο Φασίστας με Σιγαστήρα στην κάνη του!_ ____________

μίλα μου γι αστέρια, σύντροφε! δεν αντέχω άλλο σκοτάδι..!


στο "παραμύθι ας είναι..."






 .....
Πες μου: Μ’ αγάπησες -;-
(Περιπολικά οι αισθήσεις μου
στα ρήγματα του κορμιού σου.)
Ακολουθώ τη ροή σου,
όταν το φύλο σου ρέει –
φύλλα κίτρινα οι αυλές σου,
στις ουλές μου φθινόπωρα.

Πάλι γέμισαν ποιητές τα σπλάχνα μου –
περιπολούν τους κοινοβουλευτισμούς σου
Μεταναστεύεις στον καθρέφτη μου –
Κομμάτια με κομμάτια οι ερωτήσεις μου.
Δεν ακούω -!- Απάντησες -;-
Αίματα που θροούν ανατριχιάζω.

 

Lost Bodies - Βροχή (Vrohi) Κατερίνα


Κατερίνα
















ένα πρωί, άνοιξε την πόρτα
- είδε μακριά: οι μπάτσοι μεταλλάχτηκαν σε ματατζήδες
τα σκουπίδια είχαν γεμίσει τα στομάχια των νηστικών
η Πατησίων έφευγε μαδημένη χάος -
και την έκανε. ήταν πολύ ψηλή για να χωρέσει στους κάδους.-

*δεν είναι βία. αποστροφή της ήταν* κι εγώ να φωνάζω: "τρέχα Κατερίνα!!!!"


__________ της Κατερίνας της Γώγου

αμαρτίες


αμαρτίες






















Κύματα ασφαλίτες καρφώνουν το ιστίο μου στη μπλε πουτάνα της άβυσσος, φωτιά να μην έχει η θωριά μου και ξεβρακώνονται οι ομίχλες τους.
Τα κρατητήριά τους, σφαγεία υδάτινα στο μακιγιαρισμένο κλάμα κρανίου δουλικών φερέφωνων της εξουσίας.
Στις ρωγμές των βράχων, στ' ατσάλινα δίχτυα μασκαρεμένων κρατικών ψαράδων - φάλαγγες και σκισμένα τα πέλματα μπλαβιασμένων ονείρων.
Βαρέθηκαν οι φιλοσοφίες. Τα σοφά κόκαλα διαλύονται στους ανέμους, κι οι ρήσεις μόνο φουμπού γεμίζουν τις ώρες ανίας των οικιακών λειψάνων.
Τα λόγια μπούχτισαν την ασέλγειά τους και δικάζουν με ειρωνεία και σιωπή.
Στερέψαμε στα κόμματα και στις τελείες, κι οι υποδιαστολές βγάζουν γλώσσα στα πληκτρολόγια, που η κατσαρόλα βράζει βαμμένα νύχια και δόντια τσίγκινα.

*κι οι φίλοι, αφού ξεφούσκωσαν, περιτονίτιδα έγιναν στην κοιλιά του inbox. η γάγγραινα προχωρεί και νυστέρι, έχει κανείς;;;*