Είναι ακριβό ν’ αγαπάς.

Είναι ακριβό ν’ αγαπάς.

“Ποιο το χρώμα της αγάπης; ποιος θα μου το βρει;” Με ευγνωμοσύνη θυμάμαι έναν άνθρωπο που ποτέ δεν μου είπε “σ’ αγαπάω” αλλά πάντα η στάση του είναι μια έμπρακτη δήλωση αυτής της κατάστασης. “Όποιος αγαπά βρίσκει έναν τρόπο, όποιος αδιαφορεί, μια δικαιολογία”. Πολύ αληθινό αυτό το ρητό. Γι’ αυτό είναι ακριβό να αγαπάς. “Με τόσα ψέμματα που ντύθηκαν οι λέξεις πως να σου πω το σ’ αγαπώ να το πιστέψεις” λέει το τραγούδι. Πέρα όμως από όλα τα λόγια, τα χιλιάδες λόγια είναι αλήθεια πως η αγάπη έχει κίνηση δεν είναι στάσιμη, ούτε στατική. Έχει δημιουργία και έμπνευση, έχει αναζήτηση, απλότητα, ειλικρίνεια. Μετά έχει κατανόηση, συγκατάβαση, θυσία. Αγαπάμε με ιδιοτέλεια. Δεν θέλουμε να χάσουμε αυτούς που έχουμε γύρω μας γιατί επιβεβαιωνόμαστε. Γιατί θα γκρεμιστούμε. Θα μείνουμε μόνοι.

Πολλές φορές κοροϊδεύουμε! τον εαυτό μας και τους άλλους. Μα αν μετρήσεις τα κουκιά δεν βγαίνουν. Κι όσο βράζουν παραμένουν αμαγείρευτα ενώ θα έπρεπε να έχουν λασπώσει. Δεν ξέρω τι θα πει αγάπη ούτε πως είναι ν’ αγαπάς αληθινά. Το μέτρο είναι ο σταυρός. Όμως παρατηρώντας συμπεριφορές βλέπω πως είναι ακριβό να αγαπάς και οι φθηνοί άνθρωποι στην πράξη δεν είναι διατεθειμένοι να το “αγοράσουν” γιατί κοστίζει. Κάπου διάβασα: “αληθεύοντες εν αγάπη” μέσα σε αυτό τον ωκεανό της α-λήθειας και της ελευθερίας της επιλογής απλά στέκεσαι και βλέπεις ποιος κινείται και ποιος επαναπαύεται θεωρώντας τους συνανθρώπους δεδομένους. Βλέπεις ποιος αναζητά και ποιος δημιουργεί γέφυρες στων σχέσεων τη συναναστροφή. Πληροφορείσαι μυστικά στην ψυχή σου ποιοι είναι “πουθενάδες” στη ζωή σου και ποιοι ενώ δεν τους βλέπεις συχνά απαραίτητα,  σε νοιάζονται. Όσοι σε νοιάζονται και σου λένε κατάμουτρα όσα παρατηρούν σε ‘σένα είναι ευεργέτες, είναι καθρέπτες, σημαντικό δεν είναι να σου χαϊδεύουν τα αυτιά για να σε κολακεύουν. Είναι αυταπάτη να νομίζεις πως αγγίζεις το Θεό όταν έχεις ρήγματα με τον συνάνθρωπο. Σε έναν τοίχο γράψανε: “χριστιανοί ψευταράδες μεταξύ σας δεν μιλάτε και μετά με θεό κοινωνάτε” Δεν αγαπάς αυτούς που σ’ αγαπούν αυτό μπορεί να είναι αλισβερίσι. Πάνω από όλα τελικά η αληθινή αγάπη είναι σταυρωμένη, ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή. Αγάπη κραταιά! είναι αυτή που στέκεται σαν αλεξικέραυνο σαν χαλάκι που σκουπίζεις τα πόδια σου και φεύγεις.
Θέλει να παραδοθείς απροϋπόθετα στην αγκαλιά της αυτογνωσίας. Αλλά να ξέρεις “Ίσως το φως θά ‘ναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει” που γράφει ο ποιητής. Δεν είναι εύκολο να απαρνηθείς το ψέμα που φοράς γιατί κοιμάται λίγο και ξυπνά ξανά, έτσι είναι ο άνθρωπος. Θέλει απόφαση ισχυρή. Λίγη ταπείνωση κι ελπίδα, δύναμη Θεού, σεβασμό και συγκέντρωση. Θέλει τη θέλησή σου αδιατάραχη, δική σου όχι των άλλων! Για να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου να αγαπάς χρειάζεται. Να τον γνωρίσεις! πως αξίζει τον ένα κόσμο, από τους δυο που ‘χουμε όλοι στην καρδιά μας, τον ένα κόσμο να θρέψεις στη ζωή σου! Με πράξεις όχι με λόγια μοναχά. Αν χαθείς θα σωθείς, περίεργο! Να αγαπάς είν’ ακριβό! θέλει να αποδέχεσαι, να ξοδέψεις! όχι να ξοδευτείς, γιατί “μελαγχολία λέγεται πως είναι η αξόδευτη αγάπη”.

υ.γ. Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: “Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…”
(Μάρω Βαμβουνάκη)